মোৰ ডায়েৰীৰ সৰি যোৱা এখিলা পাত

নীলা ,

কেনে  আছা  তুমি ?
বহুত  দিন  পিছত   আজি  হঠাৎ  তোমাৰ  কথা  মনত  পৰিছে  !
কিবা   এটা  খুজিব   গৈ  হঠাৎ   তোমাৰ  চিঠিটো  চকুৰ  সন্মূখত   পৰিল   !
আগৰ   নিচিনাই   আছে  সকলো ,
চিঠিৰ  ভাজ ,  খাম   একো  পূৰণি   হোৱা  নাই  এতিয়াওঁ  !
অকল  পূৰণি   হৈছে  স্মৃতিবোৰ !
ধূলি  লাগি  লাগি   অদৃশ্য  হৈ   পৰিছে    তথাপিও   আজি  ও   ভাৱো  জানা  চকু  মেলি  প্রতি  পোৱাই  তোমাৰ  কথা   !
তুমি দিয়া প্রথম  আৰু  শেষ বুলি  এই  এটা চিঠিখনে আছে মোৰ তাত !
অদ্ভূত   সুন্দৰ  হাতৰ  লিখনি ,  অৱশ্যে   চিঠিখন  চাই   এটা  কথা  স্পষ্ট  বুজা  যায় যে তুমি  বহুত  দ্রুততাত  লিখিছা চিঠিখন  !
লিখিবাইতো ,  কলেজ  লাইফ‘ত  লিখা  চিঠি  বুলি  কথা !
ছাদ্দাম  পাগল  কোনো  মায়াৱতী  সুন্দৰীক  ইংৰাজীত প্রেমপত্র  দিব পাৰে  সেয়া  মোৰ  জনা  নাছিলে  !

নাজানোঁ   এই  চিঠিখন  কেনেকে  মোৰ  মুখস্থ  হৈ  গৈছিল  !
হয়তো  বহুত বাৰ  পঢ়া  হৈছিলে   চিঠিখন  সেয়ে  !

তুমি  মোক  এৰি   আন  এজনৰ  ওচৰত  গুছি   যোৱাৰ  পিছত  যেতিয়াই  এই   চিঠিখন  পঢ়িছিলোঁ   তেতিয়াই    নিজকে  অপৰাধী   লাগিছিল   !
ভুল  মোৰে  আছিলে ,  নহ’লে    ইমানবোৰ  শব্দ  আৰু   বাক্যতো   মিছা   হ’ব
নোৱাৰে    !
তোমাক  দিয়া    মোৰ  শেষ  চিঠি  কোনখন   আছিলে   ঠিক   সেয়া  এতিয়া   মনত  অহা  নাই  !
সম্ভৱ   তোমাৰ  জন্মদিনত  নাইবা  তোমাৰ   ক্ৰচিং  ক্লাছ ৰ  শেষ  দিনা দিছিলোঁ   !
আছলতে   যিমান  প্রেমপত্র  তোমাক   লিখিছোঁ  স্কুল  কলেজৰ  বহীত ও   সিমান   পত্র  লিখিবলগীয়া  হোৱা  নাই   !
বিষয়টো   নিছাৰ  নিচিনায়ে  হৈ  গৈছিলে    বহুতখিনি     !
কিন্ত  এতিয়া   আৰু  সেই  নিচাটো   নাই   !
আৰু   থকাৰ  কথাওঁ  নাই   !

জানা   নীলা  ?
ক‍’ৰবাত   জানো  পঢ়িছিলোঁ  সেই  ছোৱালীজনী  অনেক  ভাগ্যৱতী   যি  জনী নেকি  কোনো  লেখকৰ  নায়িকা  হ’ব   পাৰে  !
সিহঁতে   জীয়াই  থাকে   চিৰজীৱন   !
মই   লেখক   হ’ব  পৰা  নাই   যদিও  তথাপিওঁ  দুই চাৰিটা   গল্প  লিখিছো   !
তোমাৰ   নিচিনা    কৰিয়ে    সজাইছো   নায়িকা কেইজনীক  !
কেতিয়াবা   নীলা  বস্ৰ  পৰিধান    কৰিছে   আৰু  কেতিয়াবা   নীলা  ওৰনি  মূৰত  লৈ    আপোনজনৰ  অপেক্ষাত   ৰৈ   আছে   !
কেতিয়াবা   যাদুকৰী   দুচকুত  কাজল  সনাইছো  আৰু  কেতিয়াবা    স্নিগ্ধতাৰ   প্রতীক   বনাইছো   !

নায়িকা কেইজনীৰ  ৰূপ  কোৱা   বা  চৰিত্র   কোৱা  তোমাৰ  প্রবৃত্তিৰ   পৰা ওলাব  পৰা  নাই  কেতিয়াও   !
তোমাৰ  এটা  ইচ্ছা  আছিলে  যদি   অষ্টাদশী হৈ  গোটেই জীৱন  কটাব   পাৰো  !
তোমাক  মই  অষ্টাদশীৰ  মাজত   বন্ধী  কৰা  নাই  !
যেতিয়া   যেনেকে  মন  গৈছে   তেতিয়া  তেনেকেই   সজাইছো   তোমাক   !
একবিংশ   শতিকাৰ    প্রেম -কাহিনী ,
ষোড়শ  শতিকাৰ    উচ্ছলতা ,
অষ্টাদশ  শতিকাৰ   স্নিগ্ধতা ,
একৈশ ৰ      কামনা    অথবা   তেইছ’ৰ   কোনো  অভিমানী   তৰুণীস্বৰূপ   যোৱতীত  !
আকৌ   যি  কোমলতা   তোমাৰ   মাজত  দেখিছোঁ  তাত  মাতৃত্ববোধ  ভাৱধাৰা ও  স্পষ্টকৈ  প্রকাশ  পাইছে !
হয়তো  কেতিয়াবা     যদি  তুমি  এইবিলাক   জানিব  পাৰিলা হয়   তেতিয়া   হয়তো  নিজকে   ভাগ্যৱতী  ভাৱিব   পাৰিলা  হয়  নে  নহয়  সেয়া  নাজানো  !

তথাপিওঁ   কাগজে  কলমে  হলে’ও   ভালপোৱাটোক  জীয়াই   ৰাখিব   পাৰিছোঁ   গোটেই    জীৱনৰ  কাৰণে  !
কিমান জনেই  বা  এয়া  কৰিব   পাৰে  !
তোমাৰ   প্রেম   আৰু    বিৰহে   মোক  ইমানখিনি   শক্তি   দিছিলে       যাতে   মই  অকলে  হলে’ও  ভালপোৱাক  জীয়াই  ৰাখিব   পাৰো  !

এতিয়া  অৱশ্যে    আৰু   নিলিখোঁ    !
স্থৱিৰতা  আহি  গৈছে    !
বয়স    হয়তো   বহুত  বেছি  হোৱা  নাই   কিন্তু   মনটো   ভৰি  গৈছে   !
স্মৃতিলৈ   জীয়াই  থকাটো জীৱনত   এক   ধৰনৰ  ক্লান্তি    লৈ   আহে   !
সেই  ক্লান্তিৰ  ঠাইত  বহুত  আগতেই   আহি  গৈছো   মই !
পাঁচ    তলাৰ    ওপৰৰ  পৰা  
আকাশ   দেখোঁ    ,  চহৰ  দেখোঁ    !
নিজে   বনোৱা   কফি  মুখত  লৈ   কওঁ    --
"  হে  ব্যস্থ   চহৰ  !  মই  ক্লান্ত    ,অলপ  সময়   জিৰণি   হ'ব   নে   ?
অলপ   সময়   জিৰণি   ?

ভালে   আছা   , ভালে   থাকিবা   নীলা   ৷
বহুত   বহুত  ভালে  থাকিবা  ৷
যিখিনি   মৰম   মই  তোমাক  দিব  পৰা   নাই   সেইখিনি   মৰম   যাতে  তোমাক   তোমাৰ  আপোনজনে  দিব  পাৰে  তাৰে  কামনা   কৰিলোঁ    !

আশা    আছিলে   ৰজা    হ'ম    আৰু    তোমাক   ৰাণী    বনাই    সম্রাজ্য   বিস্থাৰ   কৰিম    !
কিন্তু   আজি  দেখোন   ৰাজ্য   আছে  , ৰজা   আছে  ,
আশা   আছে    অকল  তুমি  আন  এজনৰ      ৷
-
-
লিখক  :- ছাদ্দাম  হোচাইন
-
-
নগাঁও     অসম      ৷